اشعار

غـمی به وسعت عـالم نشسته بر جانش            تمام نـاحیه خـیس از دو چشم گـریانش

شـبـیـه ابـر بـهــاری هـوای نـاحـیـه را            پُـر از تـرنّم غـم کرده اشک سـوزانش

سلام کرد به جدش؛ سلامی از سر صدق             سـلام آن که کـند جـان فـدای جـانـانش

سلام کرد بر آن گـونه های خـاک آلـود            بر آن تـنـی که نـمـودند نـیـزه بـارانـش

ســلام کـرد بر آن بـوسـه گـاه نـورانـی             سـلام آن که کند جـان خـویش قـربانش

سلام آن که دلش زخمی مصیبت هاست             ســلام آن که اگـر بود کـربـلا؛ جـانش

میان طف، سپـر نیـزه و سنـان می کرد             و می سـپـرد به شـمـشیـرها گـریـبـانش

سـلام کـرد بر آن جـام نـیـزه نـوشـیـده             بر آن کسی که شکستند عهد و پیمانش

سلام آنکه اگر نی نـوا حـضور نـداشت            عــلـی الــدوام شــده نــالــۀ فــراوانــش

سـلام آن که سـرازیر می شود هر روز             به جای اشک روان، سیل خون ز چشمانش

مَحرمِ غـم شـدم ای یار مـرا یـاری كن            این دو ماه از دلِ ما خوب نگهداری كن

یـوسفـانه خـبـری پخـش كـن از آمدنت            و مرا در پـیِ خـود راهیِ بـازاری كـن

ظاهراً دستِ دعـایِ فرجِ من فـلج است            بر نیاید که ز من کار، خودت کاری کن

ایـن مُحـرّم بـرَس از راهِ درازِ فَـرَجَت            سینه را خالی از این قِصۀ تكراری كن

ای عـزادارترین صاحبِ این بَـزمِ عزا            کمی از لطف در این جمع عزاداری كن

نوحه ای دَم بده تا پـایِ تو سـینه بـزنـیم            یا كه با روضۀ خود اشكِ مرا جاری كن

خدا کند که شود با تو همزبان دل من            وگرنَه غصۀ نامَحرمی است قاتل من

بـرای بی کـسی ام هـمـدلی نـمی جـویم            سزاست اینکه شما حل کنید مشکل من

خدا کند که مرا لحظه ای رهـا نکـنی            و گرنه نفس شود همنـشین غـافل من

فـدای طرز نگاهت که مَحـرمم سازد            مُحـرّم است نگاهی به گـوشۀ دل من

هـنـوز مـایـه نـدارم که گـویـمـت آقـا            بـیا دَمـی قـدمی سـیّـدی به منـزل من

اگر که آمد و رفـتم هَدَر رود چه کنم            امید اینکه تو باشی تـمام حـاصل من

چه شام های درازی که داده ام از کف            نداد بوی حضور تو عـطر محفل من

نشد کـنـار تو یک عمـر بنـدگی بکنم            نشد مـلازمت حـضرت تو شامل من

اگر سزاست شود جان من فدای شما            خدا کند که نگویی که نیست قابل من

خـدا کـنـد هـمۀ عـمـر با شـمـا بـاشـم            شـهـیـد راه شـهـیـدان کــربــلا بـاشـم

بـه بـاد بـیـرقِ مشـكـیـتـان رهـا كـردند            دوباره چشمِ مرا خرجِ روضه ها كردند

دو گـنـبدِ حـرمیـن و دو پـرچـمِ مشكـی            دوباره پـای مـرا سمتِ گـریه وا كردند

دعــای مـادرِ مـن بـود و شـانــۀ پـدرم             اگر كه عُمرِ مرا وقفِ این عـزا كردند

بگــیـر زیـرِ بغــل هایِ مــادرِ خـود را             بیـا برایِ شـما خـیـمـه ای به پـا كـردند

بگیر دستِ غـریــبم که حق مرا بِـخَرد            مرا به مـرحـمتِ دستِ تو سـوا كـردند

مـریض بودم و دارُالـشِـفـاء كه آوردند            به خـرجِ فــاطـمه دردِ مـرا دوا كـردند

نـوشـت نـامِ مـرا مـادرت به جـایِ دلـم            مـیـانِ سـیـنـه حـسـیـنـیـه ای بـنـا كـردند

خـدا كند كه شبی در خـرابه گریه كنیم            چه خوب شد كه جنون را به نامِ ما كردند

همیشه شـامـلِ الطافِ بی كـران هـستیم            چرا كه تحـتِ نظـرهای آسمـان هستیم

تو یـادِ مـایی و ما یادِ هر كسی جز تو            تو فكرِ مایی و ما فكرِ آب و نان هستیم

نه از تو حرف شنفتیم و نه سخن گفتیم            هـماره مـایـۀ نـنگـیم ما، زیـان هـستـیم

اگـر كه ابــر تـویی مـا كـویـرِ بی آبـیـم            اگر بهـار تـویی ما همه خـزان هـستیم

كسی كه گـم شده پـشتِ گـنـاه ماهـائـیم            تو آشـكـاری و مائیـم كه نهـان هستـیـم

به انتـظارِ خـودت امـتحـان مكن ما را            كه مـا رفـوزۀ هر بارِ امـتحـان هـستیم

اباالرحـیـم تو هـستی و با وجـودِ تو ما            همیشه صـاحـبِ بابای مهـربـان هستیم

به یـادِ عـمّـۀ ســادات اشـك می ریــزیم            برای عـمّۀ سادات روضه خوان هستیم

بیادِ محـملِ عـریـان و كـوچـه و بـازار            به یادِ نیـزۀ خـورشـیـدِ كـاروان هستیم

آخــر ثــمــر آل پــیــمــبــر ز در آیــد            یکـروز اگر مـانـده به عـالـم خـبـر آید

با سـوز دل فـاطـمی اش فـاطـمه گـوید            کی منـتـقـم خـون حـسیـن از سـفـر آید

ما سوز دل خویش به وقت سحر آریم            چون رایـحـۀ فـاطـمی اَت در سحـر آید

ای عطر گل یاس تمنّای تو سهل است            بر خاک قـدم های تو عاشق به سـر آید

در راه رسیدن به تو ای یوسف زهـرا            این خون دل ماست که از چـشم تر آید

این اشک بصر نیست که از دیده روان است            از درد غـریـبـیِ تـو خـونِ جـگــر آیـد

ای مـنـتـقـم آل عـلـی کـعـبه مهـیّـاست            بـردار ز رخ پـرده که بـا تو ظـفـر آید

داریــم امــیــد تــو امــیـــد دل اربــاب            دانـیـم که هـجـران تو آخــر بـسـر آیـد

این مژده فقط سهم دل منتـظـران است            آیـد خـبــر ای اهــل ولا مـنـتَـظَـر آیــد

یک کرب و بلا با تو بیاَرزد به همه عمر            بـازآ که سـپـاهـت به رکـاب تو در آید

با غمت می خـرم آقا خـوشیِ عـالـم را            و به عـالـم نـدهـم تا به ابـد این غـم را

چـشـم بـر راهِ تو و شـامِ نُـهُـم هـم آمـد            قـسمتـم كـرد خـدا سیـنـه زدن با هم را

ریـشـۀ بِـیــرقِـتـان عـزتـمـان بخـشـیده            از سـرم باز مكـن سایـۀ این پـرچـم را

دَمِ من هست حسن بازدَمم هست حسین            تا نفـس هست نگـیرید ز من این دَم را

نمكِ روضه مان را خودِ زینـب بخشید            شـورِ مـا زنـده كـنـد خِـیـلِ بـنی آدم را

عــلـمِ رایـت الـعــبـاس بــلـنــدم كـرده            مـادرت داده به من این سنـدِ محكـم را

مادرم جـانِ‌ مرا نـذرِ عـمو جانت كرد            مُـحـرمم بلكـه عـلاجـی بكـنی دردم را

چَشمانِ خـیس و ابری ات غـم دارد آقا            گـلـبـرگِ رویـت رودِ شـبـنـم دارد آقـا

دارد نـسـیـمِ غــصه مـی آیـد ز كـویت            شـالِ عــزایـت عــطـر مـاتـم دارد آقـا

مـا یـك دهــه تــنـهــا عــزاداریــم امّـا            هــر روزِ تـو رنـگِ مُــحـرّم دارد آقـا

مـن آرزو دارم بــبــیــنـم چــشـم هـایـم            مـثـلِ تو خـون با اشــك تـوأم دارد آقـا

نـامــم گـدا و شُـهـرتِ مـن نـوكـر امّـا            یـك كـربــلائــی اولــش كــم دارد آقــا

هر كس دخیلِ دست عباس است امروز            در دستِ خود یك حَبلِ محكـم دارد آقا

ای ساقیِ لـب تشنگـان جـانم اباالفضل            لب هـایِ من این نـوحه را دَم دارد آقـا

آنکه بر بزم حسین دعوت از ما می کرد           کاش می آمـد و از دور تمـاشا می کرد

فال من، یـوسـف گـمـگـشته اگر می آمد           با دل مـردۀ من کـار مسـیـحـا می کرد

گـر چـه پـرونــدۀ اعـمـال سـیـاهی دارم           کاش می آمد و با این همه امضا می کرد

مـن اگـر مـنــتــظــر واقــعــۀ او بــودم           کِی قرار دل ما امشب و فـردا می کرد

کاش می آمد و یک شب وسط سینه زنی           در عـزای پـدرش ناحیه نجـوا می کرد

شـب هـشـتـم وسـط روضــۀ اربـاً اربـا           گـریه بر تـشـنگـی اکـبر لـیـلا می کرد

من یقین دارم اگر کرب و بلا داشت حضور           بر سر نعـش عـلـی یـاری بابا می کرد

یا که در هـلهـلـۀ آن هـمه نامحـرم دون           مهـدی ما کمـک زینب کبـری می کرد

وقـتی به تـن لـبـاس سـیـاه عـزا کـنـی            دل را به مـاتـمـی ابـدی مـبـتـلا کـنـی

عـالـم تـمـام جـامـۀ مـاتـم به تن کـنـند            وقـتی لـوای خـیـمـۀ مـاتـم به پـا کـنـی

گویی حسین و یکسره اشکت روان شود            شـایـد که حـق مـطـلب آن را ادا کـنی

از نـای خـسـتـۀ تو نـوای حـزین رسد            ذکـر از شهـیـد تـشنـه لـب نیـنـوا کـنی

این عـزّت حـسـیـنـی تو جـاودانـه بـاد            تا آنکـه زنـده، یـاد عــزیـز خـدا کـنی

یار بلا کشیده حسیـن است و با غمش            سینه سپر به غربت و رنج و بلا کنی

یا صاحب الزمان چه شود از کرامتت            ما را مـقــیـم یک سحـر کـربـلا کنی؟

وقتی طواف مرقد شش گوشه می کنی            تنها دعـای مـاست که ما را دعـا کنی

دوری از یار مرا بی سر و سامان کرده           مبـتـلایم به غـم و غـربت هجران کرده

سالهــا رفـت و دلـم طالـب دیـدار نـشـد           غفلت از دوست مرا سخت پشیمان کرده

در خورِ شأن کـریمان نـبُـوَد راندن من           چـشـم‌هـایـم طـمـع دست کـریمـان کرده

هرچـه با کـردۀ خـود خـاطـر او آزردم           در عوض او به گدا لطف فراوان کرده

جـاودانه بشـود خـیـر ز عـمـرش بـیـنـد           هر که ما را ز غـم یـار پـریـشان کـرده

چه کسی خواست که سینه‌زن جدّش باشم؟           چه کسی بود که اینگونه دعامان کرده؟

دسـت خـالـی ز عــزاخـانــۀ آقــا نـرود           هر کسی را که خود فاطمه مهمان کرده

روضه‌ها فرصت خوبی است که ره گم نکنم           کسریِ سال مرا این دهه جـبـران کرده

دلـم ایـنـگـونـه اگـر شـور مـحـرّم دارد           هرچه کرده نمک ذکر «حسین‌جان» کرده

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگـویم غـم شب های جـدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

«من در قفس بال و پر خویش اسیرم»            ای کـاش تو یـکـبـار به بـالـین من آیـی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خـوب نـیـامــوخــتــم آداب گـدایـی

عــمـری ست که ما منتظـر آمـدنت، نه            تـو مـنـتـظـر لـحـظـۀ بـرگـشـتـن مـایـی

می خـواسـتم از مـاتـم دل بـا تو بگـویـم            از یـاد رود مـاتـم و دل چـون تو بـیایی

امشب شـده ای زائـر آن تـربت پـنهـان؟            یـا زائـر دلـسـوخــتـۀ کــرب و بــلایـی

ای پرسـشِ بی پاسخِ هر جـمعۀ عـشّـاق            آقـا تو کجـایی؟ تو کجـایی؟ تو کجـایی؟

در انتـظـار طـلعـت صبـح وصـال تو            دل می‌طـپد به شوق طلـوع جمـال تو

با غفـلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نکــرده‌ایم مـراعــاتِ حـال تو

اینجـا کـسـی به یـاد شـما دل نـمی‌دهد            هـستـیم بی‌خـیـال و همیـشـه وبـال تو

کـمتـر دلی برای شما تـنـگ می‌شـود             بی‌مهری است باعث رنج و ملال تو

از بسکه دل‌ سپـردۀ نـان‌های شبهه‌ایم            از یـاد رفـتـه سـفـرۀ رزق حـلال تـو

گرچه گناه حاصل این عمر رفته است            داریـم امـیــدِ دیــدن مــاه جــمـال تـو

بر در نیـامده؛ تو به سـائل عـطا کنی            پـیدا نـشد کسی که بفـهـمد خصـال تو

تو غـصّه‌دار کـرب و بلا و مدیـنـه‌ای            بر قلب ماست درد و غـم بی‌مـثال تو

پـایـان بـده به دوری چـشـم‌ انتـظارها            مـا را رسـان به قـافــلـۀ مـهـزیـارهـا

 پخش سبک

مست بــادۀ غــدیــر و عــاشق مــولاییـم            سائــل وادی لطف حــیــدر و زهــرایـیم

تـهـنـیـت عیــد ولایت به هـمـه            میکنم از دل و جان این زمزمه

صلــه ای به ما بده یا فــاطـمه

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

********************************************

به روی دست نبی دست علی جلوه گر است            آتش کینه ز قلب دشمنان شعله ور است

آمــده عــــیـــد ولایــت ولــــی            میــزنــم صــدا به آوای جــلـی

لعـنـت خــدا به دشــمـن عــلی

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

********************************************

ما به عشق مرتضی مطیـع امر رهبـریم            با ولایت فــقــیــه پــیــرو راه حــیــدریم

ما همه مست شراب کــوثــریم            چون شهیدان رهـروان حیـدریم

مـا هـمـه فــدایــیـان رهــبـریـم

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

 پخش سبک

قـلـب زهــرا شد، با شعف همــراه            حـضـرت حــیــدر، شــد ولـی ُ الله

در غدیــر خُــم دگـر کامل شد دین            جــانـشـیـن مصطــفی گشته تعـیین

دسـت عــلـی آمد بالا            شد علی برعالم مولا

عیــد اَکــمَــلـت ُ لَــکُــم دیـنُـکُـم را            تـهـنـیـت بگو به احــمــد و زهــرا

کــرده گــل به روی لبهــا نـغـمــۀ             یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

********************* 

بر تو تبــریک ای، احمد مُخــتــار            جـانـشـیــنـت شــد، حــیــدر کــرّار

نــورِ واژه های من کُــنــتُـم مــولا            گشته جلوه گر به ارض و بر سما

تاریکی ها گردیده گم            در عرصۀ غدیر خـم

مــقــتــدای مُـتـقـیــن شد مـرتضی            دلــربــای اهــل دین شد مــرتضی

عطر گــل پُر شده در مُلکِ هستی            چون ولی ّ مسـلـمین شد مــرتضی

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا
********************* 

این زمــان هم ما، با ولــی هستـیم            گــرم آوایِ، یــا عــلــی هــســتــیم

اهل راهِ عشق حــیــدر می مــانیـم            مــا مــطــیــع اَمرِ رهبر می مانیم

ولایــت فـــقــیــهِ مــا            ولایـــت آل عــــبــــا

پــیــروان مــکــتــب پیــغــمــبـریم            در صــراطِ مـسـتـقـیــم دلــبــریــم

بــا اطــاعت از امــام و رهــبـری            جــانــفــدای راه پــاک حــیــدریــم

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

 پخش سبک

زیبــا شــده دنـیــا، شــادِ دل زهــرا            رفته روی دست نبی دست علی بالا

شد تو دلم محـشـر، آمـد شب دلبــر            ذکر تمام عـرشیان گشته مدد حیــدر

شده وقت عشق و شـور و شیــدایی            شــب شــادیِّ دلــهــای زهــــرایــی

گــل خنــده رو لبهــا شــکــوفــا شـد           میخوانن زهرا و نبی به چه مـولایی

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

******************************

دلها شده شیــدا، شــوری شده بــرپا            آی شیعه ها مژده بدید حیدر شده مولا

مجنونم و مضطر، چی هست از این بهتر            میشناسه ما رو کل عالم نوکر حیدر

توی عــالــم کـرده عشق تو غــوغا            تــویی شــاه خــاکــی تو همـه دنیــا

تویی نــور چـشــم حضرت خــاتــم            که قیامت کرده عشقت تو دل زهرا

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

******************************

ای قبــله هر دل، حــلال هر مشکل            گل کرده اسمت روی لبهای ابوفاضل

آمد شب مهتاب، مجـنونم و بی تاب            عیدی بگیرید امشب ازدستای این ارباب

شده وقت عشق و شـور و شیــدایی            شـب شــادیِّ دلــهــای زهــــرایـــی

گــل خنــده رو لبهــا شـکــوفــا شـد           میخوانند زهرا و نبی به چه مولایی

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

ای نگار روحانی خیــز و پــرده بـالا زن           در ســرادق لاهـــوت کــوس لا و الاّ زن

در تــرانــه مـعــنـی دم ز سـرّ مـــولا زن           وانــگــه از غـــدیــر خــم بــادۀ تــولاّ زن

تا زخود شوی بیرون زین شراب روحانی

در خم غدیر امروز باده ای به جـوش آمد           کز صفای او روشن جان بـاده نـوش آمــد

وان مــبشّر رحــمت بـاز در خـروش آمـد           کان صنم که ازعشاق بُرده عقل و هوش آمد

با هـیــولی تــوحیــد در لـبــاس انــســانی

عقل و وهم کی سنجــد اوج کبــریایش را           جان و دل چه سان گویند مدحت و ثنایش را

گر رضای حق جویی رو بجو رضایش را           هـرکه در دل افـــزود رأیـــت ولایـش را

همچو خواجه بتــواند دم زد از مسلمــانی

دهید مژده عاشقان که کاخ غم خراب شد            به روى شادى و شعف دوباره فتح باب شد

به وادى غدیر خم به مصطفى خطاب شد            که وقت گفتن سخن به وصف بوتراب شد

به نصب او شتاب کن که وقت انتخاب شد            از این خبر به کام ها و جام ها شراب شد

که با ولایت على به امـر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

دید رسول ممتحن رنگ ز رخ پریده را            خـسـتگی مسافـران خـار به پا خـلیده را

تا به عمل در آورد حکم ز حق شنیده را            خواند فرا به گرد هم خیل ز حج رسیده را

چـید کنـار لعـل لب گـوهـر آب دیـده را            ماحـصل رسالـت و عـصاره عـقـیـده را

که با ولایت عـلى به امـر حىِّ سـرمدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

نهاده شد به روى هم ز اشتران جهازها            که تـا رود فــراز آن امـیـر سـرفـرازهـا

شد به فراز و فاش شد براى خلق رازها            دست عـلی گرفت و زد سکۀ امـتـیـازها

گرفت رونقى دگر تـنـور سور و سازها            بـاده بـریـز سـاقــیـا ز جـام دل نــوازهـا

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

گفت نبى ذوالکرم: گفته به من خداى من            که بعد من على بود وصى من به جاى من

بود به خلق این جهان نـداى او نداى من            جفا به او جـفا به من ولاى او ولاى من

رضاى من رضاى او رضاى او رضاى من            به احـتـراز آورد دست عـلـی لـواى مـن

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

امیـر هر کـسى مـنـم عـلـی بود امیـر او            که مانـدنی ست تا ابـد فـلسـفـه غـدیـر او

عـلـوم مـاسـوا بود نهـفـته در ضمیـر او            مـادر دهر در جـهـان نیاورد نـظـیـر او

اطاعت خـدا بود پـیـروى از مـسـیـر او            ز فرط جود و کرمش، سخا بود حقیر او

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

على است آن که محترم ز حرمتش حرم بود            خجل ز جود وبخششش سخاوت و کرم بود

مـدافـع سـتـم کـش و مـحـارب سـتـم بود            حـدوث را قـدم بـود حـیـات را عـدم بود

خـطـوط را قـلـم بود کـلام را رقـم بـود            کـمـال دین و بر شـما اتَـم به هر نعم بود

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

کسى که عرش و فرش را داده جلا على بود            کسى که سعى مروه را دهد صفا على بود

کسى که تحت امر او بود قضا على بود            کسى که مى دهد نوا به بى نوا على بود

آن که مس وجـود را کند طلا عـلی بود            آن که از او لواى دین بود به پا عـلى بود

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

گشت نازل بر پیمبر پیک رحمت در غدیر           داشت بر پیغمبر رحمت بشارت در غـدیر

وحی آمد بر نبـی«الیــوم اکــملتُ لــکُــم»           روز تکمیـل رسالت روز وحدت در غدیر

با حـضور حاجیـان در مــوسم حــج وداع           محشری شد موج زد شور قیامت درغدیر

باغبــان گــلشن تــوحیــد تا لب بــاز کــرد           شد شکوفا گـلبن قرآن و عتــرت در غدیر

معنی نــورٌ عـلــی نــور خــدا شد آشکــار           تا که صحبت شد ز خورشید هدایت درغدیر

نغمۀ «من کُنت مولا» چون طنین انداز شد           یافت معنا شوکت و قـدر ولایت در غدیــر

باز شــد گـنـجـیـنـۀ راز خــداونــد مـبـیــن           فاش شد با امر حق یک راز خلقت درغدیر

جبرئیــل از آسمــان آمد به فــرمــان خــدا           بر امیر مؤمنــان بخشید خــلعت در غـدیـر

آسمان محو تماشا شد در آن جا تا سه روز           بس که زیبا بود لبخند مسّـرت در غــدیــر

تا کند لب تشنگان عشق را سیـراب از آن           چشمه چشمه عشق میجوشید ازصداقت درغدیر

کردگار از فیض «اتـمـمتُ علیکُم نعمتی»           کرد بر خــلق جهان اتمام نعمت در غـدیـر

لحظه ای شیرین تر از آن لحظه دیگر کس نداشت           زمزم توحید از بس داشت لـذّت در غـدیـر

نقطه ای تاریک بهر هیـچ کس باقی نمـاند           بــا طـلـوع آفـــتــاب واقـعـیـت در غــدیــر

گشت از خشم الهی حــارث فهـری هلاک           داشت برلب چون که انکارحقیقت درغدیر

درتمام عمرخود دست از ولایت بر نداشت           هرکه چون سلمان و بوذر کرد بیعت درغدیر

ای وفائی رفت این آوازه گرچه تا به عرش           ماند تنها عشق و ایمـان و عدالت در غدیر

امروز روز عید خدا روز یا علی است            نقل دهان خلق و کلام خــدا علــی است

فریاد جنّ و انس و ملک یکصدا علی است            جبریل را ترانۀ یا مـرتضی عــلی است

نزدیک و دور هرکه بر هرجاست با علی است            شور و دعا و زمزمه و ذکر ما علی است

ای جبــرئیل وحــی ز مولا عــلی بگــو

امشب بگــرد دور عــلی یا علــی بگــو

عید بــزرگ خــالق و خلقت خجسته باد            جشن ســرور احمد و امّت خـجـسـته باد

آوای وحی و مــژدۀ رحمت خجـسته باد            صوت خوش منادی وحدت خـجسته باد

روز زمــامـداری عتــرت خـجـسته باد            اکـمــال دین تمــامی نـعـمـت خجسته باد

این قــول احمد است چه نیکــو روایـتی

یــوم الغــدیــر افـضــل اعــیــاد امّــتــی

عید غــدیــر عیـد خــداونــد اکبــر است            عید غــدیــر عید بــزرگ پـیـمـبـر است

عید غــدیــر عـیــد تــولّای حیــدر است            عید غــدیــر عـیــد بتــول مطهّــر است

عید غدیــر عید امـامان ســراســر است            عید غدیــر از همه اعیــاد بــرتــر است

عید کمال و دانش وعرفان و بینش است

عید من و تو نه، عید همه آفـرینش است

ســاقــی به جــام ریــز شــراب ولایــتـم            سیــراب کــن ز کــوثــر نــاب ولایــتــم

ســرمست کن ز شــعــر کتــاب ولایتــم            بـر رخ صــفــا بــده ز گــلاب ولایــتــم

من عــبــد بو تــراب و تــراب ولایــتــم            پـیــوستــه الـتـجـاست به بــاب ولایــتــم

امشب دعــای هر شب من مستجـاب شد

روحــم کـبــوتــر حــرم بــو تــراب شـد

جان زنــده از تــرانۀ روح الامیــن شده            صحرای خشک چشمۀ عین الیـقین شده

دشت غــدیــر کـعـبــۀ اهــل یـقـیـن شده            گــلخانــۀ ولایت حــبــل الـمـتـیــن شــده

مــولا عــلــی امــام همه مـسـلمیــن شده            عیــدی شیــعــه آیــۀ اکــمال دیــن شــده

هان ای غدیـریان هله بی حّـد و بی عدد

گــویید یکــصدا هـمگــی یا علــی مــدد

ما دل به مهـر حیــدر کــرّار بــاخـتــیـم            با نــای جــان نــوای ولایت نــواخـتـیـم

چون شمع در شـرار محبّت گــداخـتـیـم            خود را به مکتب علــی و آل ســاخـتـیم

بر هـر که بر عـقـیـدۀ ما تـاخت؛ تاختیم            با خطبــۀ غــدیــر علــی را شنــاخـتـیــم

تا شیعــه ایم بـار ولایت به دوش ماست

این خطبه تا قیام قیامت به گـوش ماست

غیر از علــی که هـم سخن آفـتــاب شد؟            غیر از علی که جان پیمبـر خطـاب شد؟

غیر از علی که صاحب علم الکتاب شد؟            غیر از علـی که فــاتح اسـلام نــاب شد؟

غیر از علی که روی زمین بو تراب شد؟            غیر از علی که منقبـتش بی حساب شد؟

غیر از علی که یک تنه در جنگ پا فشرد؟

دور رسول گشت و نود بار زخـم خورد!

غیر از علی که خـوانده محمّد برادرش؟            غیر از علی که فاطمه بوده است همسرش؟

غیر از علی که داده خـدا فتح خیـبرش؟            غیر از علی که بوده نبی مدح گسترش؟

غیر از علی که زیر لوا هست محشرش؟            غیر از علی که زینب کبری است دخترش؟

غیر از علی که مادرش او را به کعبه زاد؟

غیــر از علــی که قـاتل خود را پناه داد؟

شیری که سر گرفت ز عمر و دلیر کیست؟            میـری که بود مـونس فرد فقیــر کیست؟

پیری که گشت همدم طفل صغیر کیست؟            مردی که دیو نفس ورا شد اسیر کیست؟

در بیشۀ شجاعت و ایثـار، شیــر کیست؟            بر مسلمین به جــان پیمبر امیــر کیست؟

انصاف کو مروّت و مـردانگی کجاست

آیا لباس کـعـبـه بر انــدام بت رواست؟!

مولای اولیــای خـدا کیست جــز عــلـی؟            گیرنده لـوای خــدا کـیـست جــز عــلـی؟

دست گره گشای خدا کیست جــز عـلـی؟            مصداق هل اتایِ خدا کیست جـز عـلـی؟

ممدوح انّمــای خــدا کیست جـز عــلـی؟            روی خـدا نمای خـدا کیست جــز عـلـی؟

مــرد نبرد خیــبر و نـنــگ اُحــد کـجــا

حیــدر کجا فــراری جنـگ اُحــد کجا؟!

یاری که خفت جای رسول خدا علی است            ممدوح جبرئیل به ارض و سما علی است

الاّ علی پس از سخن لافتی، عـلــی است            رکن و مقام و مروه و سعی و صفا علی است

قرآن، نماز، ذکر، عبادت، دعا علی است            دنیا بدان که رهبر و مولای ما علی است

مــرد غــدیــر پیــرو خطّ سقـیـفـه نیست!

با غصب منبر نبوی کس خـلـیـفه نیست!

زخم جــگــر به شعــر مــداوا نمی شود            با صــد قصیــده عقــدۀ دل وا نمی شود

هر ســامـری خــلـیـفۀ مـوسی نمی شود            اعمــی دلیــل مــردم بــیــنــا نمی شــود

نــادان زعـیــم عــالــم دانــا نــمی شــود            غیــر از علــی امام به زهــرا نمی شود

«میثم» به مهر حیدر کرّار منجلی است

پیغمبرش محمّد و مولای او علــی است